با دکتر علی علی شریعتی همراه می شوم تا یادی ازحضرت فاطمه (س)کرده باشم.درکتاب مفاخر ایران زمین از دکتر شریعتی آمده است:

خواستم از«بوسوئه»تقلید کنم،خطیب نامور فرانسه که روزی در مجلسی با حضور لویی،از« مریم:سخن می گفت:
گفت:هزارو هفثصد سال است که همه ی سخنوران عالم در باره مریم داد سخن داده اند.هزار و هفتصد سال است که همه ی فیلسوفان و متفکران ملت ها در شرق و غرب، ارزش های مریم را بیان کرده اند.
هزار و هفتصد سال است که شاعران جهان، در ستایش مریم همه ی ذوق و قدرت خلاقه شان را به کار گرفته اند...اما مجموعه گفته ها، اندیشه ها و کوشش ها و هنر مندی های همه در طول این قرن های بسیار،به اندازه یک کلمه نتوانستندعظمت های مریم را را باز گویند که:«مریم، مادر عیسی است».
و من خواستم با چنین شیوه ای از فاطمه بگویم، در ماندم:
خواستم بگویم، فاطمه دختر خدیجهٔ بزرگ است، 
دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه دختر محمد(ص) است. 
دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه همسر علی(ع) است. 
دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه مادر حسین(ع) است.
دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه مادر زینب(س) است.
باز دیدم که فاطمه نیست.
نه، این‌ها همه هست و این همه فاطمه نیست.
فاطمه، فاطمه است.

از امیرالمؤمنین على‏(ع) درباره حکمت‏ هاى سجده پرسیدند، حضرت فرمود: سجده اوّل، یعنى آنکه در ابتدا خاک بودم و چون سر از سجده برمى‏ دارى یعنى از خاک به دنیا آمدم. سجده دوم یعنى دوباره به خاک بازمى‏گردم و سر برداشتن از آن، یعنى در قیامت از قبر برمى‏خیزم و محشور مى‏شوم.
امام صادق‏‏(ع) مى‏فرمایند: چون سجده براى خداست پس نباید بر خوردنى ‏ها و پوشیدنى ‏ها که مورد توجه اهل دنیاست، سجده کرد. سجده باید انسان را متوجه خدا سازد نه شکم و لباس و مادّیات.
در حدیث مى‏خوانیم: دلیل سجده سهو براى هر کم و زیادى سهو و یا کلام و قیام و قعود نابجا، آن است که ابلیس تو را گرفتار حواس‏پرتى کرد و در نماز تو خللى ایجاد نمود، پس تو بعد از نماز دو سجده بجاى آور تا بینى او به خاک مالیده شود و بداند هر لغزشى ایجاد کند تو دوباره در برابر خداوند به سجده مى‏افتى.

حضرت على‏‏(ع) فرمودند: ظاهر سجده، صورت‏گذاردن بر خاک از روى اخلاص وخشوع است، اما باطن آن دل کندن از همه امور فانى و دل بستن به سراى باقى ورهایى از تکبر، تعصّب و تمام وابستگى‏هاى دنیوى است.

 ثواب زودرس

إنَّ أعجَلَ الخَيرِ ثَوابا صِلةُ الرَّحِمِ

ثواب صِله رَحِم ، زودتر از ثواب

هر كار خير ديگرى مى رسد .

حكمت نامه پيامبر اعظم ج 12 ص382 

طنز/ اهل دانشگاهم...حرفه‌ام حرافی است! 

طنز - 22 سال پیش در چنین روزهایی هفته نامه گل آقا برخی از مهمترین مسائل آن روزهای کشور را به زبان شعر منعکس کرده که گویا هنوز هم برخی از آنها جزء مشکلات کشور محسوب می​شود!

 

 

چه کسی بود...؟
اهل دانشگاهم
حرفه‌ام حرافی است!
جزوه‌ای دارم از عهد عتیق
مطلبش بکر، عمیق!
*
اهل دانشگاهم
مرکبم بود «ژیان»
خوش خرامیدن را «کبک» از او می‌آموخت!
موتورش وقتی سوخت،
مکانیکها همه عاشق بودند
عاشق قطعه نو
با دلار آزاد
خانه‌شان ویلا باد!
هستی‌ام رفت به باد!!
*
اهل «ته‌قیقاتم»!
می‌زنم گاه سری،‌
به کلاس آزاد
تا کنم اهل و عیالم را شاد!
حق تدریس مرا می‌دانی؟
کمتر از کارگر افغانی!
*
وقت تدریس، مرا اندر مغز
جریان دارد «قرض»
نوسان دارد «ارز»!
عصر، هنگام غروب،
با تنی کوفته بر می‌گردم
حالتم یک جوری
در کفم لنگ خروسی، عدسی، بلغوری!!
*
گوش من زنگی زد
چه کسی بود صدا زد: «استاد!
خانه‌ات خواهم داد!»
*
اهل دانشگاهم
حرفه‌ام حرافی است
باز بگم یا کافی است؟!
*** 
رباعیات

طلبکار!
«چون عهده نمی‌شود کسی فردا را»
تغییر بده چو بنده این مأوا را
فردا که طلبکار سراغم گیرد
«بسیار بیاید و نیابد ما را!»
درآمد!
«این کهنه رباط را که عالم نام است
و آرامگه ابلق صبح و شام است»
از بس که در آن دویده‌ام از پی نان
آن چیز که در بیامده «بابام» است!
کارمند!
«نیکی و بدی که در نهاد بشر است
شادی و غمی که در قضا و قدر است»
اینقدر مکن گلایه‌ای کاسب جزء
کارمند هزار بار بیچاره‌تر است!
صف!
«آنان که محیط فضل و آداب شدند»
اندر صف مرغ، سخت بی‌تاب شدند
ره زین صف باریک، نبردند برون
زنبیل به دست، جمله در خواب شدند!
سیگار!
«از آمدن و رفتن ماسودی کو؟
وزتار امید عمرما پودی کو؟»
از «خرمن بهمن» نبود این سیگار
می‌سوزد و خاک می‌شود، دودی کو؟!
حقوق!
«افسوس که نامه جوانی طی شد
وان تازه بهار زندگانی، دی شد»
آن چند تومن که نام او بود حقوق
افسوس، ندانم که کی آمد، کی شد؟!

 گل آقا. شماره 23. فروردین 1370

 

بهار /با تمام رنگارنگی/یک پیام دارد 

یکرنگی